درمان دندان‌های نکروز نابالغ از نظر بالینی بسیار چالش برانگیز است. گزینه‌های درمانی شامل فرآیند اپکسیفیکیشن با استفاده از کلسیم هیدروکسید برای ایجاد یک سد مطمئن در اپکس یا قرار دادن پلاگ MTA است. هر دو روش به موفقیت بالینی دست می‌یابند اما اجازه رشد بیشتر را به ریشه نمی‌دهند و دندان را مستعد شکستگی می‌کنند.
اخیراً، درمان رژنراتیو ریشه دندان به عنوان یک گزینه درمانی جایگزین ارائه شده است که پس از انجام ضدعفونی موفقیت آمیز کانال ریشه دندان، به آن امکان ادامه شکل‌گیری و بسته شدن آپیکال را می‌دهد. درمان رژنراتیو ریشه به عنوان «ترمیم ساختار و عملکرد بیولوژیکی بافت‌های آسیب دیده توسط بافتی مشابه بافت اصلی» تعریف شده است.
مراحل درمان رژنراتیو ریشه دندان
این روش درمانی معمولاً با ضد عفونی شیمیایی کانال‌ها با استفاده از هیپوکلریت سدیم آغاز می‌شود. پس از ضدعفونی کردن کامل کانال، درون کانال ریشه دندان خمیر آنتی‌بیوتیک سه‌گانه (مترونیدازول، مینوسایکلین و سیپروفلوکساسین) یا هیدروکسید کلسیم قرار می‌گیرد. 2 تا 4 هفته بعد، پس از برداشتن پانسمان، مرحله آغازین کار شستشو فراوان با EDTA است. EDTA اجازه می‌دهد فاکتورهای رشد از عاج دندان آزاد شود، سپس از انتهای ریشه خونریزی ایجاد می‌شود که درون کانال ریشه دندان یک لخته خون ایجاد می‌کند که فاکتورهای رشد سلول‌ها را فراهم کرده و در حقیقت به عنوان داربست عمل می‌کند. آخرین مرحله شامل پوشاندن کامل دهانه کانال با MTA یا بایودنتین است که امکان بازسازی بافت جدید مجاور آن را فراهم می‌کند. در نهایت، ترمیم تاج دندان انجام می‌شود.
پیگیری‌های رادیوگرافی، بهبود کامل اپیکال (انتهای ریشه) و ادامه شکل‌گیری ریشه را نشان می‌دهد. بیشتر گزارش‌های موردی اپکسوژنسیس را به عنوان یک روش درمانی در نظر گرفته‌اند که پس از استفاده از آن افزایش ضخامت دیواره عاجی و طول ریشه به همراه کاهش حجم فضای کانال پالپ از طریق رادیوگرافی قابل مشاهده است.
آنالیز بافت شناسی دندان‌هایی که تحت درمان ری‌واسکولاریزاسیون (شکل گیری مجدد عروق خونی) قرار گرفته‌اند، نشان می‌دهد که منشأ لایه معدنی موجود در دیواره‌های دندان به نظر می‌رسد در اصل پریودنتال (بافت اطراف دندان) باشد نه پالپی (داخل دندان).
اندودنتیست کیست
از آنجا که بافت جدید تولید شده اغلب شباهت زیادی به ساختار فیزیولوژیک کمپلکس عاج-پالپ دندان ندارد به نظر می‌رسد که رویکردهای درمانی فعلی بیشتر یک پاسخ ترمیمی باشد تا درمان رژنراتیو. اگرچه بیمارانی که به درمان احتیاج دارند بدون شک بخش کوچکی از بیماران ما را تشکیل می‌دهند و با وجود محدودیت‌های بیولوژیکی، به نظر می‌رسد چنین تکنیک‌هایی به‌صورت قابل توجهی نوید بهبود نتایج درمانی را می‌دهند.
برای درمان مجدد ریشه دندان بیشتر بخوانید.
سوال اصلی این است که آیا بیماران با اپکسیفیکیشن و ایجاد یک سد اپیکال از طریق پوشاندن با MTA بهتر خدمات دریافت می‌کنند یا با استفاده از اپکسوژنسیس و تشکیل بافت ترمیمی در فضای کانال، حتی اگر در اصل منشأ آن بافت پریودنتال باشد؟ می‌توان ادعا کرد که آپکسوژنسیس دندان را برای ترمیم بسیار مناسب‌تر می‌کند، زیرا دندان‌هایی که تحت اپکسیفیکیشن قرار گرفته‌اند شکننده‌تر و مستعد شکستگی‌های بیشتری هستند.
هرگونه تلاش برای انجام درمانهای بیولوژیکی در طولانی مدت مفیدتر است.
