اپکس باز در درمان ریشه دندان آناتومی اپیکال فورامن (سوراخ انتهای ریشه دندان) با افزایش سن تغییر می‌کند؛ زیرا در هنگام رویش دندان، هنوز ریشه تکمیل نشده است. تکمیل ریشه و بسته شدن اپکس، تا سه سال پس از رویش دندان اتفاق می‌افتد.
بیماران جوانی که با شکل‌گیری اپیکال نابالغ مواجه هستند، یک چالش ایجاد می‌کنند. علت آن، اپکس‌های باز بزرگ با دیواره‌های عاجی واگرا است که مستعد شکستگی در قبل، حین یا بعد از درمان ریشه هستند. غالبا این دندان‌ها با ضایعات پری اپیکال ظاهر می‌شوند، که ممکن است با تحلیل اپیکال همراه باشد یا نباشد.
در واقع اپکسیفیکاسیون روندی است که در دندان های نابالغ عفونی که انتهای ریشه بسته نشده است، با پروسه درمانی و متریال مشخص، یک سد مکانیکی در انتهای ریشه ایجاد قرار می‌گیرد؛ دلیل این کار این است تا از نفوذ عفونت و مواد پرکردگی داخل کانال به بیرون آن جلوگیری شود.
ریشه‌های کوتاه، نسبت تاج به ریشه را به خطر می‌اندازند، که اغلب بر وضعیت آینده بیمار تاثیر می‌گذارند. اپکس‌های باز بزرگ در مواردی مانند تعیین طول درمان، تصمیم‌گیری در مورد نیاز به عصب کشی دندان و کنترل طول کانال ریشه دندان حین پر کردن ریشه، چالش ایجاد می‌کنند.
برای درمان مجدد ریشه دندان بیشتر بخوانید.
علل بروز اپکس باز چیست؟
رشد ناقص ریشه اغلب به خاطر نکروز پالپ پس از پوسیدگی یا ضربه است. تحلیل سوراخ یا اطراف سوراخ انتهای ریشه، هر دو ممکن است در حضور یک ضایعه پری اپیکال (انتهای ریشه) ایجاد شود. این مسئله ممکن است آناتومی یک اپکس باز که از قبل وجود داشته را بیشتر تغییر دهد. بزرگ شدن ایاتروژنیک انتهای ریشه نیز ممکن است به دلیل کنترل نامناسب طول درمان و بزرگ شدن متعاقب استفاده از فایلهای روتاری و دستی ایجاد شود.
اپکسیفیکیشنن و آپکسوژنز دو روش در درمان ریشه دندان (اندودنتیکس) هستند که باعث ترمیم اپیکال با تشکیل یک سد بافت سخت در بالای اپکس و یا شکل‌گیری مداوم قسمت اپیکالی ریشه می‌شوند. اپکسیفیکیشن یا بستن انتهای ریشه در دندانهای غیر زنده و اپکسوژنزیس یا بستن انتهای ریشه در دتدانهای زنده به روشهای مختلفی انجام می‌شوند که در مقاله‌های مربوطه در مورد آنها توضیح داده‌ایم.
